حمید فرخ نژاد در مصاحبه اخیرش با شبکه اینترنتی «تی.وی.پلاس» ادعایی را مطرح کرد که به جرات می توان گفت یکی از معضلاتی است که به نوعی تمام افراد مشهور -که با نا
سلبریتی ها، مصايب فالوور زیاد و توهم رسانه بودن!
عبارات مهم : ایران
حمید فرخ نژاد در مصاحبه اخیرش با شبکه اینترنتی «تی.وی.پلاس» ادعایی را مطرح کرد که به جرات می توان گفت یکی از معضلاتی است که به نوعی تمام افراد مشهور -که با نام «سلبریتی» از آن ها یاد می شود، دچارش شده است اند؛ خاصه با فراگیرشدن شبکه های اجتماعی، این مساله نمود بیشتری نیز پیدا کرده هست. فرخ نژاد در جایی از این مصاحبه می گوید: «بالاترین تیراژ یک نشریه در کشور عزیزمان ایران «همشهری» با 120هزار نسخه هست. [اما] صفحه[اینستاگرام] من، یک میلیون و 400هزار نفر خواننده دارد. [در نتیجه] این یک رسانه است».
خیلی رُک و بی پرده می گویم که این سخن فرخ نژاد مسئله مهم اغلبِ سلبریتی های کشور ماست؛ یعنی توهم رسانه بودن! اینکه این عزیزان فکر می کنند به لطف تعداد بالای دنبال کننده هایی که دارند، می توانند یک رسانه -در معنای واقعی آن- باشند. رسانه ولی تعریف خودش را دارد و هر کسی که مخاطبش به عنوان نمونه زیاد از یک روزنامه بود، نمی تواند بگوید من رسانه هستم. همین حالا در اینستاگرام، تلگرام، شبکۀ اجتماعی فیس بوک و … کانال های گیزمیز و چیزمیز و… چندمیلیون دنبال کننده دارند که پربازدیدترین مطالبش، به عنوان نمونه خبر قهر فلان بازیگر با همسرش است! ولی آیا انتقال این گونه مطالب باتوجه به دیدار بالایی هم که از آن ها می شود، آن ها را به یک رسانه تبدیل می کند؟ قطعا پاسخ فنی به این پرسش منفی هست؛ البته چنان چه ازمعنای لغوی واژه رسانه نیز مشخص هست، رسانه به معنای رساندن هست؛ رساندن یک خبر به فرد یا افراد دیگر ولی معنای علمی و اصطلاحی رسانه با معنای لغوی آن نباید یکی پنداشته شود. به این منظور، متخصصان رسانه تاکید دارند که بین رسانه به عنوان بستر ارتباط و ابزارهای رسانه مانند میکروفن، گوشی تلفن همراه و… تمایز قايل شویم. این گونه شبکه ها و کانال ها در عالی ترین حالت ابزارِ رسانه هستند. تازه ابزاری که اغلب، ناقل مطالب زردی هستند که در خوش بینانه ترین حالت، تنها یکی از کارکردهای رسانه -یعنی ایجاد سرگرمی و تفریح- را انجام می دهند ولی رسانه کارکردهای مهم دیگری مشمول بر تاثیرگذاری، آگاهی بخشی و مسئولیت پذیری را نیز دارد که این ها از نظر این دست از رسانه ها و همچنین اغلب سلبریتی های ما پنهان می ماند.
بی جهت نیست که کارهای مرتبط با رسانه، مانند خبرنگاری، روزنامه نگاری و روابط عمومی جزو مشاغل سخت در تمام دنیا آشنا شده است اند. در کشور عزیزمان ایران تولید محتوا در رسانه های حرفه ای، با تمام گرفتاری ها و مشکلاتی که دارند و حتی باوجود تمام نقدهایی که به آن ها می توان وارد کرد -که بخشی از آن الحق و والانصاف از دست اهل رسانه خارج است- کار راحت ای نیست و حداقلش این است که مطلبی را که یک نفر می نویسد، چندنفر که تجربه و دانش بیشتری از او دارند، می خوانند و بعد منتشر می شود. شاید یک خبرنگار ده هابار به وسیله دبیر، سردبیر و مدیرمسئول رسانه، بابت ایرادات جزیی نگارشی و محتوایی توبیخ شود و دست آخر مطلبش را صدنفر هم نخوانند ولی یک سلبریتی ممکن است در متنی کمتر از 100 کلمه، بیش از 50 ایراد نگارشی و محتوایی داشته باشد و چه بسا شعر استاد شهریار را هم به نثر تبدیل کند و به کورش کبیر منسوب کند؛ ولی دست آخر یک میلیون نفر آن را بخوانند و به به و چه چه هم برایش بکنند! آیا این یعنی این سلبریتی یک رسانه است؟!
نگارنده این سطور با شرمساری تمام، این نقد را می پذیرد که رسانه های کشور در بسیاری از مباحث مهم جامعه به علت وحشت یا هر اسم دیگری که روی آن بگذاریم، خودسانسوری می کنند و به آن ورود نمی کنند ولی همان مباحث را سلبریتی ها خیلی راحت در صفحات اجتماعی خود مطرح می کنند که این علی الظاهر قابل تقدیر است ولی این امر که البته یکی از معضلات رسانه ها در کشور عزیزمان ایران است علت نمی شود که کار بسیاری از رسانه های حرفه ای کشور را به کل زیر پرسش ببریم. در همین سال های اخیر اگر نگوییم تمام، دست کم اغلب مباحث مهم اجتماعی که در کشور موج ایجاد کرد و تاثیرگذاری داشتند، به وسیله رسانه های حرفه ای کشور صورت گرفت. نمونه اش بحث «گورخواب»ها که اول بار به وسیله رسانه ای که نه تنها همان 120هزار نسخه ای که آقای فرخ نژاد به تحقیر در مورد نشریات کاغذی در کشور عزیزمان ایران یاد کرد بلکه به وسیله روزنامه ای که تیراژش شاید حدو دو،سه هزار نسخه باشد، در فضای عمومی کشور مطرح شد. البته در فراگیر شدن این خبر، سلبریتی ها نیز نقش داشتند ولی نه به عنوان یک رسانه، بلکه به عنوان ابزار رسانه که آن را به انحاي گوناگون انتقال یافته کردند!
جالب اینجاست که سلبریتی های کشور ما بر خلاف آنچه خود فکر می کنند کمتر در جامعه توانسته اند موج ایجاد کنند. واقعیت ماجرا این است که آن ها به مدد هواداران پرتعداد خود، زیاد سوار موج شده است اند، مثل زمانی که رسانه های مسئول و فعالان رسانه ای در کشور، موج حضور در انتخابات را ایجاد می کنند و دوستان عزیز سلبریتی نیز سوار آن می شوند و دست آخر هم فکر می کنند آن ها به تنهایی باعث حضور پرشور مردم در انتخابات شده است اند! جالب این جاست که همین دوستان سلبریتی هنگامی که می بینند در میان مردم، موج پشیمانی از رای دادن در حال نضج گرفتن هست، باز سوار موج می شوند و هشتگ «من پشیمانم» راه می اندازند!
خلاصه اینکه دوستان عزیز سلبریتی فریب فالوورهای میلیونی خود را نخورند لیکن درصد قابل توجهی از این جمعیت میلیونی، آن ها را دنبال می کنند تا ببینند در آخرین مهمانی ای که رفته اند با شلوار جین لوله تفنگی، کفش ورنی پوشیده اید یا صندل لاانگشتی! بعد این عددها را خیلی جدی نگیرند و اگر هم صادقانه نسبت به کشور و ملت خود احساس مسئولیت می کنند و دوست دارند مانند یک رسانه واقعی، تاثیرات اجتماعی سازنده در جامعه داشته باشند، از راهش وارد شوند و صرفا به این عددها دل خوش نباشند؛ به خاص آن دست از سلبریتی هایی که به قول خودشان نه تنها یک میلیون و400 هزار نفر فالوور اینستاگرام، بلکه کل 80میلیون ایرانی در برابر این که خم به ابروی فرزند دلبندشان بیاید، اهمیتی ندارد!
سلبریتی‌ها، مصايب فالوور زیاد و توهم رسانه بودن!
روزنامه قانون
واژه های کلیدی: ایران | ایرانی | رسانه ای | رسانه ها | روزنامه | روزنامه نگار | شبکه های اجتماعی | اخبار فرهنگی و هنری
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
